Nieuwe Blogs

Hoi lieve volgers,

Ik heb een nieuwe website gemaakt waar ik mijn blogs op post! De website is als volgt:

www.cheesegoessushi.com

Deze blogspot zal ik niet meer gebruiken, dus als je me wilt volgen, kan het op m'n nieuwe website! :D

Liefs,

Wendy

Leren lezen

Iedereen die wel eens in een land zoals Rusland, Thailand, Tunesië of China is geweest, weet als geen ander hoe het is om even analfabeet te zijn. Je ziet niet welke winkel of restaurant je in gaat, de menukaarten ogen meer als kunst dan als iets anders en als je een specifiek product moet zoeken in een winkel is dat onbegonnen werk. Hoe kun je conditioner van shampoo, wasmiddel van wasverzachter en hoestdrank van vitaminedrank onderscheiden als het altijd bij elkaar staat?

Dit is ook het geval in Japan. Zo heb ik mijn was eens een maand lang met alleen wasverzachter gewassen, totdat ik erachter kwam dat mijn handdoeken totaal geen water meer opnamen. Daarnaast probeerde ik een kleurtje te krijgen in de zon, waarna later bleek dat ik "whitening"-zonnebrandcrème aan het gebruiken was.

Als toerist zijnde is hier prima mee te leven. Ook als je hier een beroep uitoefenend waar vooral alleen Engels aan te pas komt, is het soms even doorbijten in het dagelijks leven, maar nog steeds prima te doen. Echter als je werkt in een Japans bedrijf en hier goed wilt functioneren, heb je vaak geen andere keuze dan het schrift leren. Als projectleider moet ik de database bestanden en e-mails begrijpen van mijn niet-Engelssprekende collega's en deze daarnaast ook beantwoorden om op de hoogte te blijven van wat er gebeurt en om controle te houden over het proces. Google Translate kan dan wel mijn beste vriend zijn geworden, het blijft een automatische vertaling met gigantisch veel fouten.

Ik zal even een korte uitleg geven over het schrift: Het Japans maakt gebruik van 3 alfabetten die door elkaar worden gebruikt. Dit zijn het Hiragana, het Katakana en de Kanji tekens die oorspronkelijk zo'n 2000 jaar geleden vanuit China geïntroduceerd zijn. Het Hiragana en Katakana bestaan beiden uit 46 basiskarakters, enkele geaccentueerde karakters en een aantal combinatiekarakters. Deze zijn redelijk gemakkelijk te leren, want je doet er ongeveer per alfabet een maand over denk ik. De Kanji tekens zijn nooit geteld, maar men zegt dat er zo'n 50.000 bestaan. Echter, kent een kind dat afstudeert van de middelbare school er rond de 2000, ook wel de basis kanji (Jōyō kanji) genoemd. Rond de 2500 kanji is vaak genoeg om normale boeken te lezen, maar als je meer complexe artikelen - medisch, juridisch of poëtisch - wilt lezen, heb je er rond de 3000-4000 nodig.

De basiskarakters van het Hiragana en Katakana alfabet.

Dit lijkt onbegonnen werk, en zo nu en dan heb ik dat gevoel nog steeds, maar als je vooruitgang boekt en steeds meer karakters herkent en kunt lezen, geeft dit een ultiem motiverend gevoel. Wellicht is het gevoel vergelijkbaar met toen wij kind waren en het Latijns alfabet leerden. Na de letters 'a' en 'p' geleerd te hebben, konden we het woord 'aap' lezen. Letters waren niet alleen letters meer, maar werden woorden; Woorden met een betekenis. Hoe geweldig was het dat je uiteindelijk een boek kon lezen, een heel verhaal kon begrijpen en dus niet meer afhankelijk was van alleen dat wat anderen je wilden voorlezen? Het liet ons zien hoe machtig het schrift eigenlijk is en hoeveel meer mogelijkheden het ons biedt.

Dit geldt ook in een land zoals Japan. Als je het schrift niet kent, maak je veel momenten mee waarin je je compleet machteloos voelt; waarschijnlijk vergelijkbaar met het gevoel van een analfabeet in Nederland. Het enige verschil is dat de analfabeet in Nederland vaak de taal wel voor 100% kan spreken en verstaan.

Als je eenmaal leert lezen, geeft dat je inzichten waar je alvorens deze ontplooiing wellicht nooit bij hebt stilgestaan. Zo is het bijvoorbeeld zo goed als onmogelijk om naar een Nederlands woord te kijken zonder het te lezen. Of je het wilt of niet, je zult altijd lezen wat er staat. Nu ik het Hiragana en Katakana schrift totaal beheers, is het voor mij ook onmogelijk geworden om een woord niet te lezen als ik er naar kijk. Dit zou ik nooit hebben gedacht toen alles nog als niets anders dan kunst voor mij oogde.

Voorbeeld van een aantal Kanji tekens.

Het Japanse schrift is naar mijn mening ontzettend interessant. De filosofie achter het schrift is zo anders dan ons Latijns alfabet, dat je niet alleen een nieuw schrift, maar ook een andere manier van denken leert. Ik omschrijf het schrift zelf vaak als poëtisch. Om een voorbeeld te geven; 空 (sora) betekent lucht, maar daarnaast betekent het ook "leegte" waardoor het teken ook wordt gebruikt op parkeerplaatsen om aan te geven of er een plek vrij is of niet. Een ander voorbeeld: 家 betekent "huis" en 族 betekent "groep". Als je deze twee tekens bij elkaar zet, geeft dat 家族 en betekent het "gezin". Echter betekent 家内 "vrouw" (wife), maar als je dit ontleedt wordt het 家 "huis" + 内 "binnen" en representeert het dus vooral de oude gedachte dat de vrouw een huisvrouw is. Ondanks dat deze gedachten in de loop van de jaren veranderd zijn, wordt het in het schrift nog steeds gebruikt.

 Het zal nog een tijd duren voordat ik de 2500 kanji tekens ken, want ik ben er nog lang niet. Toch is dit wel mijn doel, zodat ik ook kan uitvinden hoe machtig het Japanse schrift kan zijn. Het is mooi om het proces wat we allemaal al hebben meegemaakt als kind zijnde, nogmaals mee te maken op een bewustere manier. Leren lezen; Iets dat ons verbindt en kennis geeft.

Het begin van een nieuw leven.

Soms voelt het vreemd. Het geeft me een raar gevoel als ik denk dat ik hier niet voor maar een paar maanden ben, maar voor een aantal jaar. Het is nog steeds lastig te beseffen. Toch voelt alles hier al vanaf het begin zo normaal aan. Ik ken al in een groot deel van de stad de weg, vanaf het begin spreek ik met mensen alsof ik ze toen de dag van gisteren nog gezien had en ik ga naar m'n werk alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld is. Ik schaf daarnaast steeds meer spullen aan voor in mijn appartement om het zo meer eigen te maken. Het moet als thuis voelen, maar het blijft nog steeds raar om het "thuis" te noemen. 

Soms is het ook frustrerend. Frustrerend om de taal nog niet te kennen: Om niet te weten wat je nou precies ondertekent of wat je nou eigenlijk precies aan het invullen bent als je de Japanse tekens natekent op een formulier om een bank account te openen (wat ik trouwens 3 keer opnieuw moest invullen, omdat je geen één foutje mag maken). Om 6 telefoonwinkels af te moeten struinen om uiteindelijk iemand te vinden die je wat in het Engels kan vertellen over telefoonabonnementen. Om per ongeluk belangrijke databases te verwijderen op de computer op het werk, omdat je niet kon lezen dat op dat knopje dat je indrukte "definitief verwijderen" stond. Om 2 uur aan de telefoon te zitten met een internetbedrijf, omdat er nog een bedrijf tussen moet komen die alles van de ene persoon naar de andere vertaalt. Het is frustrerend, continu, maar toch motiveert het me. Het motiveert me om elke keer direct als ik thuis kom de Japanse boeken te pakken. Ik wil het zo graag. Ik wil zo graag weten wat ze allemaal zeggen om me heen.

Omgekeerde wereld.

Nog steeds blijft de cultuur me verassen. Ik dacht het al aardig goed door te hebben, maar je ziet toch dat 4 maanden (van mijn afstudeerstage) lang niet genoeg zijn. Als je er echt woont, kom je hele andere dingen tegen dan als je er stage loopt. Ik leef hier bijna aan de andere kant van de wereld en het grappige daarvan is, dat sommige dingen hier ook echt het tegenovergestelde zijn:

• Terwijl een Japanse vriend in mijn huis aanwezig was, ging ik de afwas doen. Zoals gewoonlijk met een afwasborstel. Toen hij dat zag, kon hij zijn ogen niet geloven. "Waarom doe je de afwas met een borstel? Dan beschadig je al je servies! Die gebruiken wij alleen om de keuken mee te schrobben!". In Japan wassen ze alle servies af met een spons en met koud water, terwijl wij juist vaak een spons gebruiken om de keuken mee te schrobben. Terwijl ik doorging met afwassen, ging hij naar een andere kamer toe. Hij kon het niet aanzien hoe ik het servies aan het "beschadigen" was. Hij maakt er nog steeds grapjes over.
• Mijn badkamer bestaat uit een bad en een douche, naast elkaar in 1 ruimte. Toen ik een Japanse vriend een rondleiding gaf in mijn appartement, was hij verbaasd: "Waarom heb je geen krukje in de douche?" Japanners wassen zich altijd eerst (zittend) voordat ze in bad gaan. Terwijl bij ons het bad er juist voor is om onszelf schoon te maken, is het in Japan alleen bedoelt om in te relaxen. Ik vertelde hem dat ik niet vaak in bad ga. Toch snapte hij het niet. Elke keer als ik douche, komt er namelijk een klein beetje water in het bad terecht. Volgens hem zou ik dan dus elke keer het bad moeten schoonmaken als ik in bad zou willen. (Ik denk dat hij in shock raakt als ik hem vertel dat wij in NL vaak zelfs de douche in het bad zelf gemonteerd hebben).
• Taxi's hebben hier een lampje branden bij hun voorruit dat aangeeft of een taxi bezet is of niet. Voor mij in het begin verwarrend. De kleuren blijken hier namelijk andersom te zijn: Groen betekent "bezet" en rood betekent "vrij".

Huisje.

De eerste keer dat ik mijn appartement binnenkwam, was erg vreemd. Alles leeg, alles nieuw, maar toch vertrouwd. Alles zag er precies zo uit als op de foto's, alleen de badkamer was iets groter dan ik dacht. De 2e dag heb ik meteen alle elektronische apparatuur aangeschaft (koelkast, wasmachine, stofzuiger, ventilator, etc.). Omdat ik direct erna problemen had met mijn NL bank (zal je altijd zien), moest ik de eerste 3 weken in mijn huisje doorbrengen zonder meubels. Dit betekende echter wel dat ik EXTRA kon genieten toen ik eindelijk een bank had die ik tevens kon gebruiken als bed. De eerste weken waren vooral veel geregel: internetverbinding, gasaansluiting, bankaccount, telefoon, verzekeringspas en ga zo maar door. Allemaal d.m.v. een aantal Japanse woordjes, handen-en-voeten-werk en wat hulp van Japanners die ik kende. Uiteindelijk is alles allemaal gelukt en kon ik beginnen met mijn huisje meer eigen maken. Hieronder heb ik een filmpje van mijn appartement (nu alweer zo'n 2,5 maanden geleden). Nu ziet het er alweer een stuk anders uit, omdat ik pas later al mijn meubels en spullen uit NL heb gekregen (samen met wat kakkerlakken). Maar dit is in ieder geval om even een beeld te krijgen.

Het appartement zoals ik het in NL te zien kreeg op de foto's.

De orkaan was gelukkig net langs Osaka getrokken. Anders had ik direct op mijn eerste werkdag al thuis moeten blijven.

Tempel vlakbij m'n huis en etentje op de grond met Koba

Kakkerlakken, lekker he?!!

De buurt waarin ik woon is erg rustig. Als je hier bent, is het bijna niet te beseffen dat ik maar 20 min lopen van ongeveer het drukste gedeelte van Osaka af woon. Ik woon vlakbij een grote basisschool (wat net op een gevangenis lijkt), vlakbij een groot stadion, 2 min lopen vanaf een metrostation en 5 min lopen vanaf een grote supermarkt. Het enige wat me soms wakker houdt midden in de nacht zijn 2 dingen: 1. Zwervers die zitten te rommelen in de vuilnisplaats onder mijn raam om met als doel blikjes, plastic flessen en oud papier te verzamelen, zodat ze dat kunnen inleveren bij de afvalverwerkingsfabrieken voor geld.  2. Een dronken Japanse vrouw die tegen zichzelf zit te schreeuwen terwijl ze nog maar 1 schoen aanheeft en de andere schoen midden op straat ligt. Waarschijnlijk kon ze zichzelf alleen nog maar horen, aangezien er geen response kwam op alle andere schreeuwende stemmen uit alle ramen waarin de lichten nog maar net aangegaan waren... (waaronder mijn lamp, al hield ik mijn mond..). Buiten deze dingen om slaap ik altijd heerlijk..! 

Basisschool sportfestival 
De uitnodiging die in mijn appartement hing, bleek van een sportfesival te zijn op de basisschool in mijn straat. Ik ging er maar een kijkje nemen met de uitnodiging in m'n hand. Daar zat ik dan als enige buitenlander tussen allemaal Japanse gepensioneerden met zonneklepjes op in het publiek te kijken naar moeders die met bezems een bal vooruit probeerden te duwen en kleine kinderen die met bloem op hun gezicht een rondje probeerden te rennen (zie filmpjes). Het was best saai, dus na 1,5 uur verliet ik de school maar weer (wel even genoten van alle gratis snacks die ik kreeg daar). Het 2e filmpje is trouwens best wel grappig, omdat een kind net valt voor de finish...

Werk.

Zoals gewoonlijk in Japan, werd er weer een welkomsparty georganiseerd voor mijn ontvangst. Dit was tevens een goodbyeparty voor een andere collega van het designcenter. 

Welkomsparty

Welkomsparty

Het werken zelf vind ik nog erg lastig. Ik kan natuurlijk niet teveel dingen zeggen op deze openbare blog, dus ik vertel alleen wat algemene dingen. Omdat ik hier al 3,5 maand stage had gelopen, wist ik natuurlijk al hoe het ongeveer zou zijn. Ook wist ik wel dat het zwaar zou worden, maar niet dat het zo lang zou duren voordat ik met plezier naar het werk zou gaan. Gelukkig is dat sinds 2 weken geleden omgeslagen en hoop ik dat dit alleen maar beter zal gaan worden! Het blijft nog steeds stil op het werk met weinig discussies en brainstormsessies. Dat is gewoon typisch Japans. Natuurlijk pas ik mezelf aan, maar dat voelt ook als een beperking om mezelf te zijn. Ik ben namelijk nogal een prater en kan ook nooit stil zitten. Wel ben ik ervan overtuigd dat als ik me eenmaal heb aangepast aan hun manier van werken, ik ook langzaam mijn manier van werken kan introduceren. Hier ben ik al een beetje mee begonnen.

Naast de werkstijl, maakt natuurlijk ook het niet-goed-kunnen-communiceren het moeilijker. Alle programma's op de computer en alle databases zijn in het Japans en ook ontvang ik alle e-mails in het Japans. Hierdoor doe ik natuurlijk 10 keer zo lang over alles dan een normaal persoon die het wel kan lezen dat zou doen. Ook is het zo dat áls er een keer gepraat wordt of er een grapje wordt gemaakt, het altijd langs me heen gaat. Als een grap wordt uitgelegd, is de grap niet leuk meer. En men heeft ook geen zin om telkens alles te moeten vertalen natuurlijk (ook omdat er maar 1 persoon is die alles kan vertalen voor mij). Als ik dus iets meekrijg, zijn het alleen de belangrijkste dingen (en dus ook meestal de meest serieuze). Wel ben ik ontzettend blij met al mijn collega's. Iedereen is aardig voor mij en geduldig als ik ze iets wil vragen en andersom. Alles duurt natuurlijk langer als je elkaars taal niet spreekt. Wel gaat het steeds makkelijker, omdat ik steeds meer Japans leer en mijn collega's steeds meer hun Engels oefenen.

Verder heb ik nu hele leuke opdrachten gekregen en mag ik ook mijn eigen initiatieven uitvoeren. Het werk zelf is dus leuk gelukkig en ik zie ook ontzettend veel uitdagingen: Om met de dingen die ik hiervoor noemde te leren omgaan, maar ook om beter te worden in wat ik doe en om heel veel nieuwe dingen te leren! Als de economische crisis even meewerkt, ben ik hier nog lang niet weg! =)

Net zoals eerst moet ik met de metro naar mijn werk. Het enige veschil is, dat ik nu met bijna de drukste lijn moet van Osaka. De treinen gaan om de minuut, maar alsnog proppen mensen zichzelf naar binnen. Het is niet voor te stellen hoe druk het is in de trein. Om het een beetje te beschrijven: Denk maar aan een trein in NL op koninginnedag, maar dan nog 6 keer zo druk. Als ik in de trein sta, kan ik niet eens meer de rits van mijn tas open of dicht doen. Je kan jezelf niet eens een beetje bewegen...

Japanse Les

Ik heb 2 keer per week Japanse les. Dit is privéles van steeds 1,5 uur lang. Het is een erg moeilijke taal, omdat er gewoon geen touw aan vast te knopen is, maar ik vind het wel erg leuk! Het is grappig om te zien hoe verschillend bepaalde opvattingen zijn. Sommigen zijn heel logisch: In het Japans bestaat er bijvoorbeeld geen enkelvoud en meervoud. De Japanse opvatting is namelijk "Waarom zou je het getal 1 speciaal maken ten opzichte van de rest van de cijfers? Wat zou het moeten uitmaken of er ergens maar 1 van is of dat er meer van zijn, maar waar je het exacte getal niet van weet?". Dit is de reden waarom de Japanse taal een zelfstandig naamwoord gebruikt zonder aan te geven of het meervoud of enkelvoud is. Als het wél belangrijk is, zetten ze er gewoon een getal achter. Klinkt logisch toch?

Wat echter totaal niet logisch is, is hun telsysteem. Het normale tellen kan alleen gebruikt worden voor wiskunde of geld. Als je bijv. "2 cola" wilt bestellen, moet je het telsysteem voor drinken gebruiken. Voor cilindrische voorwerpen hebben ze ook weer een ander telsysteem. En dit geldt ook voor elektrische apparaten, platte voorwerpen, kleine voorwerpen, smalle voorwerpen, boeken, mensen en ga zo maar door. Dit zou dus eigenlijk betekenen dat ik zo'n 30 verschillende manieren van tellen zou moeten leren. Het stomme is ook dat als je een telwoord gebruikt voor een bepaald aantal personen, maar dat officieel hoort bij smalle voorwerpen, men het niet begrijpt. De maandnamen zijn weer heel makkelijk. In plaats dat ze "januari, februari, etc." gebruiken, gebruiken ze "maand 1, maand 2, etc.". Wat echter weer moeilijk is, zijn de dagen van de maand. Wij zeggen "dag 1, dag 2, etc.", maar zij hebben weer voor elke dag van de maand een andere naam.

Voor ons Nederlanders klinken bepaalde Japanse woorden ook best wel grappig. Zo heb ik op dit moment ook een aantal favorieten. In het filmpje hieronder noem ik alle woorden een voor een op voor de uitspraak. Hier komen ze:

• Gokiborihoihoi = kakkerlakkenval
• Tokidoki = Soms
• Ponpoko = een soort das (dier)
• Moshimoshi = "hallo" aan de telefoon
• Kampeki = perfect
• Hisashiburi = lang niet gezien

Events

Als er in Japan iets speciaals te doen of te zien is, komt ook meteen iedereen erop af. Dit geldt voor mooie natuur, verlichting, optredens of kunst. Meestal worden daaromheen ook meteen andere dingen georganiseerd. Hieronder is een gigantische badeend te zien die dreef in een rivier vlakbij mijn werk. Deze eend is ontworpen door de Nederlandse kunstenaar Florentijn Hofman. Daarbij hadden ze allemaal kraampjes met eten opgezet en het hele grasveld bezaaid met lampionnen. Erg sfeervol! 

Halloween

Dit is de eerste keer dat ik echt Halloween heb gevierd. Eigenlijk is het net carnaval, maar dan met net wat meer enge kostuums. Ik vierde het met Kyoko (Japanner) en haar vriend (Australië), Yusuke (Japanner) en Elliot (Australië). Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet op dit feest. Japanners, maar ook veel buitenlanders. Op sommige momenten zie je nooit een buitenlander en op momenten zoals deze vind je ze overal! Het was erg leuk. We begonnen het op straat te vieren en eindigden op een international party.

Verjaardag
Het was best apart om jarig te zijn in Japan. Normaal gesproken vier ik het altijd met familie en vrienden, maar dit keer moest ik gewoon werken. Bijna iedereen op het werk wist dat ik jarig was, maar niemand zei er wat van. Waarschijnlijk is dat normaal in Japan. Wel vroegen mensen of ik die avond nog wat ging doen, maar niemand feliciteerde me. Dat voelde best wel raar. Ik had mijn baas nog een klein cadeautje gegeven, omdat hij ook op die dag jarig was. Na het weekend gaf hij mij een cadeautje terug. Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig, maar natuurlijk wel hartstikke lief! Een week later heb ik nog een high tea gehouden. Uiteindelijk konden er maar 3 mensen, maar het was heel gezellig! Kyoko, Elliot en Annie kwamen.

High Tea

Kyoko ken ik al van de vorige keer dat ik hier stage liep. Zij woont in Kobe en werkt in Osaka bij een bank. Elliot komt uit Australie en is hier ongeveer tegelijk gekomen met mij. Hij werkt hier bij het Hilton hotel als accountant. Annie komt uit Canada en is hier een Engelse lerares, waarvoor ze ook gestudeerd heeft. Met haar ga ik tegenwoordig het meeste om. Het is erg fijn om ook wat buitenlandse vrienden te hebben, dan alleen Japanners. Soms kan je daar toch iets beter je gevoelens bij uiten en zij hebben dezelfde soort ervaringen in Japan als ik. Anders dan hoe Japanners dat zelf ervaren. Dit betekent echter niet dat ik alleen maar met buitenlanders om wil gaan. Ik vind het nog steeds erg belangrijk dat ik goed de cultuur en taal leer kennen. Ik leef tenslotte in Japan, dus ben ik ook graag onder de Japanners om zo meer te kunnen inburgeren.

Etentjes met collega's.
Omdat Japanners altijd ergens gaan eten als ze wat gaan doen, heb ik al ontzettend veel etentjes gehad in allerlei verschillende restaurants. Op deze manier leer ik steeds meer verschillende gerechten kennen. Ook ga ik bijna elke dag op m'n werk lunchen in een restaurant. Je betaalt dan vaak rond de 6 a 7 euro voor een hele maaltijd. De sushi op de foto hieronder + een bak noodles was bijvoorbeeld maar 7 euro. Dit is echter wel ongeveer het enige wat in Japan een beetje goedkoop is...

Sushi

Maatschappelijke druk.
Hoe vaker ik met Japanners spreek, hoe meer ik erachter kom hoe bepaalde dingen in elkaar zitten. Eén onderwerp daarvan is de maatschappelijke druk. Het is misschien een raar onderwerp om het zomaar over te hebben, maar nadat ik hoorde dat de beste vriendin van een Japanse vriendin van mij zelfmoord heeft gepleegd, een collega van mij is teruggevlucht naar China en mijn Japanse lerares mij vertelde over de verwachting van het werkleven, heb ik besloten me daar meer in te verdiepen.

Japan heeft het hoogste zelfmoordpercentage van alle landen op de wereld. Gemiddeld plegen er per jaar 30.000 mensen zelfmoord in Japan, zes keer meer dan het aantal verkeerdoden. Daarnaast heeft meer dan een kwart van alle inwoners overwogen zelfmoord te plegen*. Uit artikelen blijkt dat het veelal komt doordat mensen werkloos zijn of geen relatie hebben, maar om me heen hoor ik dat het uiteindelijk allemaal neerkomt op de maatschappelijke druk die hier heerst.

Een studie in Japan duurt, net zoals in Nederland, gemiddeld 4 jaar. De schooljaren beginnen niet in september, maar in april. April is ook de maand dat alle werkgevers zich openstellen om afgestudeerden aan te nemen. Dit is echter meteen de enige maand dat afgestudeerden kunnen solliciteren bij een werkgever. Als je in deze maand nergens wordt aangenomen, heb je een groot probleem. Dit betekent namelijk dat je een heel jaar lang geen baan zult hebben, je hierdoor een slechte reputatie krijgt en je daardoor een nog kleinere kans hebt om aangenomen te worden in de volgende maand april. De meeste mensen proberen dit probleem op te vangen door te gaan studeren of rond te reizen in het buitenland (dan hebben ze namelijk een goede "smoes").

Ditzelfde geldt voor studenten die langer dan 4 jaar over hun studie doen. Als werkgevers kunnen kiezen voor studenten die het wel in 4 jaar hebben gehaald, gaan die altijd voor. Dit betekent dat veel studenten die studievertraging oplopen en de bijbehorende baan als droombaan zien, geen goed vooruitzicht meer hebben. Dit is ook de reden waarvoor het meisje, waar ik eerder over vertelde, zelfmoord heeft gepleegd.

Als mensen uiteindelijk een baan hebben, zijn ze erg opgelucht. Japanners zien dit als zekerheid voor de rest van hun leven. Werkgevers ontslaan hun werknemers niet zomaar. Vroeger zelfs nooit, tenzij ze echt iets ontzettend ergs zouden doen. Dit betekent dat mensen plannen gaan maken voor in de toekomst. Aangezien ze elk jaar meer gaan verdienen, maken ze plannen over wanneer ze kunnen trouwen, wanneer ze kinderen kunnen krijgen en wanneer ze een huis kunnen kopen. Ze zijn hun werkgever dankbaar en werken daardoor ook zo hard mogelijk. Ze willen hun werkgever nooit teleurstellen. Ook blijven de meeste Japanners voor de rest van hun leven bij 1 werkgever. Tegenwoordig is dit wel langzaam aan het "verwesteren". Werkgevers ontslaan hun werknemers nu iets makkelijker als ze het slecht hebben (kijk maar naar Sony en naar Panasonic die laatst meer dan 10.000 mensen heeft ontslagen) en mensen wisselen ook iets sneller van baan.
Eén ding wat ontzettend erg is voor Japanners, is gezichtsverlies. Als mensen ontslagen worden, durven veel mensen het niet te vertellen aan hun vrouw. Sommige Japanners doen daarom net alsof ze naar het werk gaan, staan 's ochtends vroeg op, doen hun pak aan en gaan vervolgens de hele dag in het park liggen, naar een restaurant of gokhal. Ook hier is zelfmoord een weg dat vaak gekozen wordt.

Waarom men in Japan zelfmoord vaker als uitweg kiest dan in bepaalde andere landen, is geen definitief antwoord op. Wel zou het kunnen komen doordat de eeuwenoude traditie Seppuku nog deels in het bloed zit van Japanners. In de samurai periode werd Seppuku (zelfdoding door een zwaard in je eigen buik te steken) gedaan om eerverlies te voorkomen en om de familienaam te zuiveren.

Gehandicapten
Ook dit is een serieus onderwerp, maar ook iets waar ik van ben geschrokken. Toen ik een boek in de bieb las over Helen Keller, las ik al dat gehandicapten vroeger slecht werden behandeld in Japan. Ik dacht er niet teveel over na, want in veel landen was dat vroeger zo. Toch kwam ik er een tijdje terug achter dat het nog niet eens zo lang geleden is veranderd allemaal. Mijn Japanse lerares is rond de 56 jaar oud en zij vertelde over haar familiegeheim. Ze vertelde dat in haar familie iemand gehandicapt was (1 generatie terug). Hij werd verborgen voor de buitenwereld en in een kamertje verstopt in het huis. Als mensen in het huis kwamen, lieten ze alles zien behalve die kamer. Ze deden alsof hij niet bestond. Ze vertelde dat vroeger veel mensen dat deden, maar dat nu de wet veranderd is. Mensen kunnen nu namelijk gearresteerd worden als ze gehandicapte mensen verbergen. Ook vertelde ze dat haar oom een handicap heeft. Niet ernstig, maar gewoon een wat lager IQ. Op haar bruiloft kon ze haar oom nergens vinden. Ze vroeg aan haar moeder waar haar oom was. Haar moeder zei dat ze hem niet had uitgenodigd, omdat ze bang was dat dat de aangetrouwde familie een verkeerd beeld over hen zouden krijgen...

Dit heeft ook allemaal weer te maken met familiestatus. Dit is, maar vooral was, zó ontzettend belangrijk in Japan. Dit is ook de reden waarom alle mensen bij de achternaam genoemd worden i.p.v. bij de voornaam. Het ging nooit om de individu. Het ging om de familie. Het was niet belangrijk wat voor een naam jezelf had, het was belangrijk wat voor een naam je familie had. Jij als persoon was niet belangrijk, de familie wel. Je deed alles voor de familie. Daar leefde je voor. Nu is het allemaal een stuk individualistischer geworden, maar nog steeds zitten bepaalde dingen (zoals het noemen van de achternaam) diep in de cultuur vastgeworteld.

Momenteel hebben ze goede veranderingen wat betreft de omgang met gehandicapten. Niet alleen de wetgeving is veranderd, maar ook veel basisscholen hebben klassen met gehandicapten en klassen met niet-gehandicapten. Ze zijn wel gescheiden van klas, maar ze moeten wel met elkaar omgaan. Zo leren de Japanners al vanaf jongs af aan dat gehandicapten ook gewoon normale mensen zijn.

Osaka met Joris
Joris is in November 2 weken langs geweest en dat was natuurlijk super! Als eerst heb ik hem Osaka laten zien. Toevallig was het het eerste weekend museumweekend, dus alle musea hadden gratis toegang. Om daar even gebruik van te maken, zijn we naar het Peace museum, Osaka Castle en het Science museum geweest. Naar de eerste twee was ik al eens geweest, maar Joris vond het ook erg indrukwekkend. Vooral het uitzicht vanaf boven in Osaka Castle is schitterend (al komt het niet in de buurt van het uitzicht van de Sky Building). Het Science museum was eigenlijk vooral op kinderen gericht en was minder leuk dan we dachten. Ook hem ik hem meteen heel veel verschillende gerechten laten proeven, zoals Osaka's specialiteit: Takoyaki (inkvisballen in deeg). En heb ik hem uiteraard kennis laten maken met de drukte van Osaka...!

Rondleiding in Osaka

Takoyaki

Restaurant in Osaka                                                                                    In het Science museum

Normale drukte

Eten

Winkelstraat Osaka op een zondagavond

Kyoto met Joris
Ik had in totaal 3 vrije dagen gebruikt, dus konden we ook naar een aantal plaatsjes toe buiten het weekend om. Verder moest ik wel werken, maar gelukkig heeft Joris zich prima kunnen vermaken =). We hadden het wel getroffen met de periode van het jaar. In dit seizoen, en dan vooral deze 2 weken, waren alle bomen prachtig mooi rood, oranje en geel. Hiervoor gingen dan ook veel Japanners allemaal naar Kyoto om dit natuurschoon te bewonderen. Ik had veel adviezen gekregen van collega's over waar naartoe te gaan, dus hadden we deze ook opgevolgd. We zijn in totaal 3 dagen naar Kyoto geweest en hebben hier ook een hotel gepakt (voor 1 nacht, want voor de rest zaten alle hotels vol in heel Kyoto. Kun je nagaan hoe druk het was!).

Gebied Arashiyama in Kyoto

De foto hieronder is van een Shrine waar mensen allemaal stenen hebben opgestapeld. De oorspronkelijke reden waarom mensen dit doet, is omdat een of meerdere kinderen zijn overleden van de ouders. Het is een soort zonde als de kinderen eerder overlijden dan de ouders. Door stenen op te stapelen vragen ze de Goden om hun zonden te vergeven. Tegenwoordig weten veel Japanners de echte reden niet meer en doen ze het ook om andere redenen (bijvoorbeeld om dichter bij de Goden te komen).

Shrine met gestapelde stenen

Arashiyama

Japans vervoer                                                                                                                 Rijstvelden             

Joris en ik hebben ook een boottocht gemaakt tussen de bergen. Dit was deze keer extra mooi door alle gekleurde bomen die in de bossen op de bergen stonden (alleen is het dan weer jammer dat ik kleurenblind ben en ik veel rode bomen niet zag tussen de andere groene bomen). Hier waren we de enige buitenlanders, omdat deze boottocht niet echt bekend is voor de toeristen. Tijdens de tocht stopte er nog een andere boot tegen onze boot aan. Dit was een etensboot. Dat was wel grappig. In deze boot bakten ze inktvis en verkochten ze allerlei andere dingen.

Hierna zijn we uitgestapt in een ander deel van Arashiyama (Kyoto) en zijn hier wezen lunchen. Dit was daarnaast ook het aller drukste gedeelte van dit gebied. De brug is heel beroemd en iedereen wil er ook op om het uitzicht te kunnen zien vanaf te brug. Joris en ik hadden besloten dat maar even over te slaan. Aan de foto hieronder te zien, denk ik dat de meeste mensen dat ook wel zullen snappen... Dit was echter niet het enige dat druk was hoor! ;-)

Beroemde brug in Arashiyama

Lunch

Joris tijdens de lunch

Heerlijke drukte

           Straat met restaurants                                                                   Parapluwinkel                             Ingang restaurant

Na Arashiyama zijn we het oude gedeelte van Kyoto ingegaan. Hier hebben we verschillende tempels bezocht. Sommige had ik al bezocht, maar het ziet er meteen heel anders uit met de mooie rode, oranje en gele bomen eromheen!  De eerste tempel die we bezochten was de Kiyomizudera tempel. Deze is op hoge palen gebouwd op een berg. Op de weg ernaartoe zijn hele mooie oude huisjes en wat kleine Shrines te zien en daarnaast was er een drukte vanjewelste.

Joris met Japanse vrouwen in kimono

In Hanamikoji Dori, Kyoto

Op weg naar de Kiyomizudera tempel

Op weg naar de Kiyomizudera tempel

Ingang van de Kiyomizudera tempel

Kiyomizudera tempel

De dag erna zijn we naar de Yasaka shrine en het daaromheen liggend gebied geweest. Dit is een super grote en kleurrijke Shrine vlakbij het station Gion Shijo.

Ook het gebied erachter was prachtig met alle bomen en natuur eromheen! Hier waren dan ook veel Japanners in kimono verkleed om fotoshoots te houden.

Daarna zijn we nog naar een andere tempel geweest daar een stuk lopen vandaan (ben even de naam kwijt). Hier kon je in naar boven waarbij je een heel mooi uitzicht had. Daarnaast houden Japanners van wachten. Er stond een rij van misschien wel een kilometer om een bepaalde tempel in te kunnen om het verlicht te zien in het donker.

Van collega's had ik te horen gekregen dat er een bepaalde nachtshow was in de bergen ergens in het noorden van Kyoto (de provincie, niet de stad). Hier zijn we met een heel klein treintje naartoe gegaan. In de trein gingen opeens de lampen uit zodat men alle bomen goed verlicht om ons heen kon zien. Het leek net een sprookje! Daarna stapten we uit op station Kibuneguchi om vervolgens (na een korte busreis) een tocht te maken in het donker in de bergen. Er was een heel pad gemaakt dat verlicht was met lampionnen. Elk klein bewoond stukje waar we kwamen was versierd met kaarsjes, lampionnen en andere verlichtingen. Het was echt prachtig! Hieronder wat foto's.

Osaka 2 met Joris
Verder zijn we ook nog naar de skybuilding geweest om van het uitzicht te genieten. We gingen hierheen rond 5 uur, want dan konden we de zonsondergang zien.

Nara met Joris
Op een andere dag zijn we naar Nara geweest. Dit is vroeger de hoofdstad van Japan geweest. Ik heb hier al eens over verteld in een van m'n vorige blogs, dus ik laat alleen wat foto's zien.

Kerst en Oud & Nieuw.

Ze hebben overal in Osaka kerstversiering, maar kerst zelf vieren ze hier niet. Ik moest ook gewoon werken op beide kerstdagen, dus dat was wel raar. Vooral omdat je weet dat in Nederland iedereen gezellig bij elkaar zit. Iets wat je gewend bent om elk jaar te doen. Desalniettemin heb ik het toch nog wel een beetje kunnen vieren. Ik had een kerstdiner met Joris op skype en de dag erna nog met mn familie, en op het werk had ik een kerstmuts opgezet. Hierdoor zei iedereen die het kantoor binnenkwam "merry christmas!" tegen mij. Zo kreeg ik toch nog het echte kerstgevoel! =)

Illumination Show in Osaka voor kerst

Gigantische kerstboom met Duitse kerstmarkt                                                    Kerstman als duiker in een aquarium

Daarnaast hielden we met collega's toevallig een nieuwjaarsparty op 2e kerstdag. Hiervoor gingen we naar een restaurant/karaokebar om met z'n allen te eten en te zingen. Hieronder een filmpje van de Japanse versie van YMCA!

Oud & nieuw vieren ze hier ook totaal anders dan in Nederland. Vuurwerk gebruiken ze niet en feesten met vrienden is ook niet gewoonlijk. Normaal gesproken viert iedereen het samen met familie en gaan ze met z'n allen naar tempels toe rondom 12 uur om daar een wens te doen voor het nieuwe jaar. In alle grote tempels worden de bellen 108 keer geluid door met 108 mensen aan een touw te trekken. Mensen staan hier dan ook uren voor in de rij.

Omdat de meeste Japanners het thuis vieren, heb ik besloten om een feest bij mij thuis te organiseren voor wat buitenlanders. Iedereen nam weer andere mensen mee en uiteindelijk waren we met zo'n 13 mensen.  We begonnen met een diner en na het aftellen gingen we nog naar een Irish Pub. Ik had hierdoor weer veel nieuwe mensen ontmoet. Er waren zoveel verschillende nationaliteiten: Mensen uit Japan, Brazilië, Australië, Rusland, Amerika, Canada en Nederland. Ik vind het fantastisch om met iedereen te praten. Het is mooi om te zien dat iedereen net een ander deel van een verhaal kent. Iedereen heeft net op school geleerd wat voor dat land belangrijk is en zo weet je vaak maar één kant van een verhaal. Dit is natuurlijk volkomen logisch, maar ik had daar nooit echt bij stil gestaan. Want al heb je het alleen maar over Japan. Wat hebben we er nou ooit over geleerd vroeger? Ik kende alleen maar het Pearl Harbor en het Hiroshima verhaal voordat ik me erin had verdiept. Zo kan een Rus vertellen over de tactiek van de Russen tijdens de 2e wereldoorlog en dat spiritus helemaal niet uit Rusland komt. Een Braziliaan kan vertellen over dat er een kwart miljoen Braziliaanse immigranten in Japan zijn, omdat Japanners vroeger als slaven naar Brazilië zijn gestuurd en Japan nu hun eigen volk weer nodig heeft. Brazilië heeft daardoor ook de grootste populatie Japanners op de wereld (buiten Japan natuurlijk). Een Canadees kan vertellen over de verwarring van wie Canadezen nou echt zijn door de scheiding van de Franse- en Engelse taal, maar het tegelijkertijd zijn van een Britse kolonie. En ga zo maar door. Het is niet zo dat ik altijd van die serieuze gesprekken voer natuurlijk, maar ik word toch zo keer op keer weer een heel stuk wijzer!

Gemis en beperking.
Natuurlijk mis ik al mijn vrienden en familie in Nederland heel erg. Vooral, omdat ik weet dat ik niet zomaar even terug kan. Ik wilde eigenlijk de week van oud en nieuw naar Nederland komen, maar tickets waren alleen verkrijgbaar vanaf de 1200 euro. En tja.. dit, voor maar een weekje...? Verder zit ik ook aan mijn vakantiedagen vast. Ik heb maar 10 vakantiedagen per jaar + nog een paar vaste vakantiedagen zoals met oud en nieuw. Daarnaast moet ik deze vakantiedagen ook gebruiken als ik ziek ben of als ik me verslaap. Toevallig ben ik ook even ziek geweest, dus heb ik nu nog maar 1 vakantiedag over tot april. Op die manier word je toch wel beperkt in je vrijheid. En moet je dan eens nagaan dat de meeste Japanners hun vakantiedagen niet eens gebruiken! Daar hebben ze het vaak veel te druk voor op het werk, zeggen ze...
Ook is het soms lastig om foto's te zien van dingen die vrienden hebben gedaan samen. Vooral omdat je weet dat als je in Nederland was, je er ook bij zou zijn geweest. Nu kan dat allemaal niet zomaar meer. Gelukkig maakt Skype en alle hippe applicaties op mijn iPhone het een stuk makkelijker. Ook weet ik dat ik zelf deze keuze heb gemaakt. Ik moet er mee leren omgaan. Desalniettemin hoop ik dat ik jullie allemaal heeeeeeeeeeel snel weer zie! =)

Ik weet dat mijn blog een beetje lang is geworden, sorry daarvoor! ;-) Ik heb ook ontzettend veel dingen weggelaten, maar het is gewoon lastig om 3,5 maand in 1 blog te proppen. Hieronder nog een aantal foto's. En de volgende blog komt vast over een tijdje weer! Bedankt voor het lezen en héél veel liefs uit Japan!

Houseparty van Yusuke

Houseparty van Yusuke

Etentje met Kyoko en haar Australische vriend

Lunch

Skypediner met Joris                                                                                Etentje met Annie

Dinken met Kyoko

Sushi restaurant met Joris                                                                                 Tempels in Nara

Poort in Kyoto                                                                                        Nachtleven in Osaka

Kyoto

Bronnen:

*http://nos.nl/artikel/368744-23-japanners-overwoog-zelfmoord.html, 
http://www.uchiyama.nl/ngzelfdoding.htm, 
http://www.nu.nl/buitenland/2800654/kwart-japanse-twintigers-overwoog-zelfmoord.html