Oke, het is nu tijd om het vervolg af te maken. Mijn scriptie is uiteindelijk op tijd afgekomen, ik ben geslaagd voor mijn studie met drie negens en heb nu eindelijk wat meer vrije tijd om mijn volgende (en voor nu even mijn laatste) blog te schrijven. Dit zal een hele lange worden, dus bereid je maar alvast voor..!
Tenoji met Kyoko
Tenoji is een wijk in Osaka die bekend staat als de "gevaarlijke" wijk, waar veel daklozen en arme mensen wonen. Voor ons is dit begrip nogal overdreven, want voor de Japanners is zelfs een man die boos kijkt al gevaarlijk. Ze kennen niet de gevaren die wij kennen. Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, kan men zo goed als iedereen vertrouwen. Er is bijna geen criminaliteit in Japan. Zelfs de daklozen bedelen niet, omdat ze dit onbeleefd vinden.
In de wijk Tenoji staat een 103 m hoger nep variant van de Eifeltoren. Ze hebben deze proberen na te maken in 1912, maar nadat de toren was afgefikt in de 2e wereldoorlog, hebben ze hem weer opnieuw moeten bouwen. Ik ben hier samen met Kyoko in naar boven gegaan, maar na 1,5 uur in de rij wachten en het betalen van 8 euro toegang, bleek er uiteindelijk niets aan te zijn. Het was licht binnen en donker buiten, dus alles reflecteerde op de ramen, zodat je het uitzicht niet kon zien. Daarnaast waren de ramen ook nog eens smerig en was het veel te druk binnen. Maar goed, zoals mijn vader altijd zegt: "Ik heb wel weer een verhaal om te vertellen".
 |
| De Tsutenkaku toren en een deel van de wijk |
 |
| Duistere boeddha's |
Kyoto met Seiji
Met een Japanse vriend van mij, Seiji, ben ik weer een dagje naar Kyoto geweest. We hebben hier verschillende tempels en een kasteel bezocht. Uiteraard zijn we ook ergens wezen eten (zie foto hieronder). Wat grappig is, is dat ze in sommige restaurants automaten hebben staan. Klanten moeten bij deze automaten kiezen wat ze willen eten en vervolgens ook betalen. De automaat geeft je hierna een bonnetje, die de klant af kan geven aan de koks. Voor de restaurants scheelt dit tijd en geld, omdat ze een bepaalde service niet hoeven te leveren.
 |
| Automaat en het restaurant zelf |
Ook zijn we naar het mangamuseum geweest. Dit is een museum vol met mangaboeken. Ik hoopte dat er ook wat te zien was over hoe manga is ontstaan, etc. maar helaas ontbrak die informatie. Ik hou eigenlijk helemaal niet van mangaboeken, maar ik vond het wel grappig om te zien hoeveel er bestaan en hoe interessant al die Japanners het vinden. Toen we aankwamen bij het museum, zagen we al de hele tuin vol liggen met lezende mensen. Daarnaast zijn er mangaboeken van over de hele wereld te vinden in het museum (eigenlijk vind ik het meer een bibliotheek), behalve (hoe kan het ook anders) uit Nederland. Frankrijk blijkt ook een land te zijn waar manga erg populair is. Nooit gemerkt.. Ik ben al vaker dan 12 keer in Frankrijk geweest, maar kan me toch niet herinneren ooit iemand met een mangaboek gezien te hebben (wellicht schamen ze zich ervoor). Toch denk ik dat Nederlanders misschien te nuchter zijn voor mangaboeken, wat kan verklaren waarom het niet populair is in NL (just a guess).
 |
| Tuin van het mangamuseum |
 |
| Mangamuseum |
Kobe met Koba
Kobe is een stad die in 1995 is getroffen door een hele zware aardbeving. Hier zijn toen ongeveer 6500 mensen bij omgekomen. Er zijn nog steeds restanten van te zien en je merkt ook dat er niet heel veel culturele dingen te zien zijn. In die tijd is er veel ingestort, dus er is vooral veel nieuwbouw. In de afbeelding hieronder zie je bijvoorbeeld een nieuw gebouw dat is gebouwd op een heel oud gebouw.
 |
| Nieuw gebouw op oud gebouw + standbeeld |
 |
| Restanten aardbeving |
In Kobe is ook een gebied dat "Chinatown" heet, te vinden. Hier zijn alleen Chinese restaurants en kraampjes te vinden waarbij je heel goedkoop Chinees eten kunt kopen. Erg leuk om doorheen te lopen en ik heb ook echt de raarste dingen uitgeprobeerd (vraag me niet wat het was).
 |
| Chinatown |
 |
| Chinatown |
Nep
Zoals vast al wel bij jullie bekend is, willen de meeste Japanners langer zijn. Hierdoor dragen veel meisjes ook hele hoge hakken en plateauzolen, ook al kunnen ze er nauwelijks op lopen (sommigen lopen echt als een houthakker of als een noord-Koreaanse soldaat). Het langer zijn heeft te maken met het willen lijken op westerlingen. Dit is ook de reden voor het dragen van nep lenzen, nep wimpers en het verven van hun haar (wat ook door veel jongens gedaan wordt). De lenzen zijn net iets groter dan hun eigen ogen, waardoor het lijkt alsof ze grotere ogen hebben. Dit geldt ook voor de wimpers. Men schaamt zich er ook niet voor, want sommige meisjes plakken uitgebreid hun nep wimpers op hun oogleden in de trein. Ik heb gehoord van Japanners dat het in Korea nog erger is. Daar worden bij de mensen die op TV komen, de rimpels strak getrokken, de ogen groter en de neus kleiner gemaakt. In Korea is het ook hip om aan plastische chirurgie te doen als je mooi bent. Als je lelijk bent, heeft het namelijk toch geen zin meer.. is hun visie.
In Japan hebben ze ook veel hokjes waar je foto's in kunt maken. Deze foto's worden vervolgens door het hokje (of handmatig) bewerkt, zodat het lijkt alsof je een fellere kleur ogen, geen rimpels en een strakke huid hebt. Mijn oom Peter kwam bij mij 2 weken op visite in Japan. Samen met hem ben ik ook in zo'n hokje gegaan.
 |
| Fotohokjes + resultaat |
Osaka met mijn oom Peter
Op de eerste dag dat mijn oom er was, heb ik hem wat delen van Osaka laten zien. We zijn vooral wat shrines en tempels afgegaan. Hieronder enkele foto's.
 |
| Shrines in Osaka |
 |
| Wenskaartjes |
 |
| Links = bij een tempel, rechts = een shrine |
Tokyo
Peter en ik zijn 3 dagen naar Tokyo geweest. Helaas waren de eerste 2 dagen regenachtig, maar gelukkig konden we de derde dag wel volop genieten van het weer. Tokyo is toch anders dan Osaka. Ze gebruiken sowieso een totaal ander dialect, maar daarnaast zijn er ook andere regels. Zo moet je bijvoorbeeld in Osaka rechts stilstaan op de roltrap, terwijl dat in Tokyo links is.Ook is Tokyo toch een stukje drukker. Er wonen in de provincie dan ook meer dan 36 miljoen inwoners, dus dat is ook niet zo gek. Daarnaast gingen wij in de drukste periode naar Tokyo, namelijk in de "Golden Week". Dit is de week waarin alle Japanners tegelijkertijd vakantie hebben (wat ook meteen de enige vakantie is in het jaar).
Peter en ik zijn met de Shinkansen naar Tokyo gereisd. Dit een een trein die een snelheid heeft van ongeveer 300 km/h en daarmee in 3 uur van Osaka naar Tokyo rijdt.
 |
| Shinkansen |
We hebben ontzettend veel gedaan in Tokyo. We hebben een grote tempel bezocht, zijn op het terrein geweest van het paleis waar de Japanse koning woont, we hebben veel geshopt en gegeten, hebben het drukste zebrapad van de wereld overgestoken, zijn naar enkele gay bars geweest, hebben nog gedanst met een Japanse travestiet en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hieronder enkele foto's.
 |
| Bij een tempel, vlakbij ons hotel |
 |
| Bij een tempel, vlakbij ons hotel |
 |
| Taxi's op de 1e regenachtige dag |
 |
| Shibuya Cross Road (drukste zebrapad ter wereld) |
 |
| Ontzettend drukke winkelstraat (kijk maar eens naar het einde van de straat) |
Om de drukte even te ontvluchten (niet omdat we het zat waren, maar omdat stewardessen Peter dit reisje hadden aangeraden), zijn we met de monorail naar de buitenkant van de stad gereisd. Hier was een strand en een ontzettend mooi uitzicht op de binnenstad en de rainbow bridge (zie afbeeldingen).
 |
| In de monorail |
 |
| Rainbow Bridge vanaf de buitenkant vd stad |
 |
| Heilig beeld, Sake-vaten en een poort die als ingang van een tempel dient |
 |
| Tokyo Sky Tree |
Toevallig troffen we op 'boys day' (een nationale feestdag, 5 mei) een soort festival. Hier hielden groepen om beurten meerdere Japanse dansen. Erg mooi om te zien. Het zag er erg traditioneel uit, maar we hoorden later van Japanse mensen dat dit de moderne dansstijl van Japan is. Hieronder kun je een filmpje zien die ik heb gemaakt van enkele verschillende soorten dansen.
In de meeste restaurants presenteren ze plastic eten in de etalages om zo mensen te trekken, maar ook om het eten duidelijk te maken voor buitenlanders. Zo zijn er natuurlijk ook winkels die dit eten verkopen of op maat voor je maken. Hieronder is een afbeelding te zien waar ze plastic eten verkopen: sushi, bieren, pasta, gebak.. het is zo gek niet te bedenken en het lijkt vaak nog echt ook!
 |
| Plastic eten |
Peter had nog een vriend in Tokyo die ons ook wat mooie plekjes liet zien. Het restaurant op de foto hieronder, is ook als set gebruikt voor de film Kill Bill. Het gebouw eronder met de "Golden Poo" is ontworpen door Philippe Starck (Franse product designer).
 |
| Sushi zoals het hoort |
 |
| Peter en ik bij de Emperor Palace |
Soba restaurant + apenbos met Morimoto san
Een collega van mij wilde Peter ontzettend graag ontmoeten en nam ons daarom mee uit eten in een soba-restaurant. Soba is een soort noodles, gemaakt van sobazaadjes (het is dus wél anders dan noodles, maar het ziet er hetzelfde uit). Dit wordt vaak koud gegeten met soja saus en bosuien. Na dit restaurant nam hij ons mee naar een 3d-bioscoop waar hij helemaal fan van was. Als laatste gingen we naar een apenbos. Dit was een bos waar ook een grote waterval te zien was. In dit bos leven allemaal wilde apen. Deze leven trouwens in veel bossen in Japan. In een andere plaats heb ik ook apen over de weg zien lopen. Meestal zie je ze niet (tenzij je eten bij je hebt, maar ik heb gehoord dat je dat beter maar niet kan proberen..).
Kyoto met Peter
Met Peter ben ik ook nog een keer naar Kyoto geweest. Dit is een erg grote stad met ontzettend veel culturele plekjes, dus er was nog veel wat ik nog niet gezien had. We zijn hier naar een grote Japanse tuin geweest, naar een tempel en naar een bamboobos. Het was erg apart om in zo'n bos te lopen. Het voelt een beetje 'kaal', omdat je alleen maar stammen ziet. Daarnaast zit er in het algemeen redelijk veel ruimte tussen alle bomen, waardoor het als een heel ruimtelijk bos oogt.
 |
| Natuur |
 |
| Huis bij de tempel |
 |
| Bamboobos |
 |
| Bamboobos |
Hieronder een filmpje van een verwarde reiger. Volgens mij kan dat beest daar wel de hele dag gestaan hebben; onwetend over de aanwezigheid van de mensen die hem omringden en twijfelend over of zijn postuur wel goed in verhouding zou zijn ten opzichte van het postuur van de wezens in en rondom het water. Ach.. ik kan wel een uitleg geven, maar een beeld zegt meer dan 100 woorden:
 |
| Tempel |
Uitgaan
Ik ben vooral veel naar Irish pubs geweest en maar een paar keer naar echte clubs. In één Irish pub kwam ik de dubbelganger van een collega van mij tegen. Ze kennen elkaar niet, maar je kunt bijna geen verschil zien (zie de linker foto hieronder)! Soms lijken Japanners zo erg op elkaar... Ik dacht namelijk ook dat die collega van de foto een andere collega van mij was, waardoor ik op het werk per ongeluk tegen de verkeerde persoon stond aan te praten. Ach ja.. zo kom je in ieder geval nog eens met nieuwe mensen in contact.
 |
| In een Irish Pub |
Verder hadden we een "vergadering" met het engineeringsteam van Onkyo in een Italiaans restaurant. Zie foto hieronder.
 |
| Met collega's in een Italiaans restaurant |
Werk en afscheid
Het werk was de laatste maand erg uitdagend. Ik moest natuurlijk ontzettend veel doen in een korte tijd en de deadlines van mijn school kwamen steeds dichterbij. Uiteindelijk is het allemaal natuurlijk wel gelukt. De pauzes zijn tussen het harde werken door soms echt heerlijk, vooral als het mooi weer is! Nu is het de laatste maand bijna elke dag rond de 29 graden geweest, dus dat maakte het aangenaam mogelijk om buiten te lunchen in het park. Het zit mee dat het kantoor van Onkyo op een geweldige locatie zit. De foto's hieronder zijn gemaakt vlakbij het kantoor.
Daarnaast nog een klein weetje wat betrekking heeft op de hiërarchie in het bedrijf: Het bedrijf heeft uiteraard meerdere aandeelhouders Het is al 2 keer voorgekomen dat er een hele belangrijke aandeelhouder binnen kwam in het bedrijf. Ze laten dan aan deze persoon het hele bedrijf zien, waaronder het design center. Als deze "belangrijke" persoon binnenkomt, moet iedereen in het kantoor gaan staan zonder te praten. Ik volg dit natuurlijk gewoon op, maar toch moeten die mensen altijd mij hebben om uiteindelijk toch tegen te praten (omdat ze het natuurlijk bijzonder vinden dat ik daar tussen die Japanners werk). Ze willen dan weten wat ik er doe en of ik het leuk vind. Ik voel me soms wel opgelaten als zij tegen mij praten, aangezien iedereen eigenlijk stil moet zijn. Hierdoor valt het extra op als die persoon met mij praat.
 |
| Omgeving van Onkyo's kantoorgebouw |
De 3,5 maanden zijn vervolgens erg snel voorbij gegaan en dit zorgde ook voor het einde van mijn afstudeerstage. Toch een maand voordat dit einde nabij was, was ik ook bezig met het regelen van andere dingen. Ik heb veel lopen nadenken en besloot 1,5 maand geleden dat ik graag bij Onkyo zou willen blijven werken. Ik hou van het land, wil de taal graag helemaal onder de knie krijgen en vind het werk ontzettend uitdagend en interessant. Ik besloot hierdoor te gaan praten met collega's over deze gedachte. De directeur van het design center was direct enthousiast, maar er zitten veel mensen boven hem die uiteindelijk de beslissing moeten maken. Ik kreeg meerdere gesprekken, waaronder een motivatiegesprek en een soort sollicitatiegesprek met de vice-president, hoofd van human resources en nog 4 andere managers. Daarnaast moest ik een wiskundetest en een persoonlijkheidstest doen. De uitslag kreeg ik niet direct en ze moesten meerdere vergaderingen houden over mij, totdat ze vervolgens op mijn laatste werkdag langskwamen om mij te feliciteren. Ik had de baan!
Toch vroeg ik mij af: "Waarom moest ik zoveel gesprekken voeren en moesten zij meerdere keren over mij vergaderen, terwijl ik eigenlijk al heb laten zien wat voor een werk ik lever?" Ik stelde deze vraag aan een collega. Deze vertelde mij dat er per jaar 100 tot 200 mensen solliciteren voor deze functie en het bedrijf normaal gesproken maar 1 iemand per jaar aanneemt. Vorig jaar hebben ze besloten niemand meer aan te nemen door de economische crisis die momenteel erg heerst in Japan. Het ging dus, een soort van, tegen hun regels in om mij aan te nemen. Dit maakt dat ik mij extra vereerd voel dat ik voor Onkyo mag komen werken.
De laatste dag hielden collega's voor mij een afscheids (en meteen welkoms) party in een Italiaans restaurant (ja, de Japanners houden van Italiaans eten!). Ze hadden een echt Japans diploma gegeven over dat ik mijn afstuderen bij het bedrijf heb gehaald en verder kreeg ik heel veel cadeautjes en lieve teksten. Na het restaurant gingen we met de helft van de groep karaoke doen (mijn lievelingsactiviteit in Japan).
 |
| Afscheidsparty |
Kyoto met Hiro en Kido san
In mijn laatste vrije week ben ik nogmaals naar Kyoto gegaan. Deze keer ging ik overdag met een Japanse vriend Hiro met een kabelbaan naar boven op een berg waar meerdere tempels te zien waren. Hier hebben we ook een bel mogen luiden. Met Kido san (een collega van mij) ging ik naar een Japans snoep restaurant. Hier wordt aan tafel snoep gemaakt door een bepaalde kok. Japans snoep bestaat vaak uit rode bonen en bloemextracten. De andere ingrediënten ken ik niet precies. De smaak is heel apart, maar na even wennen, smaakt het wel erg lekker!
 |
| Op een berg in Kyoto |
 |
| In een Japans snoep restaurant |
Nara met Koba
Met Koba (een collega van een andere afdeling) ben ik naar de stad Nara geweest. Dit is de eerste en dus oudste hoofdstad van Japan geweest (wat daarna Kyoto werd en daarna uiteraard Tokyo). In deze stad hebben we een aantal musea en tempels bezocht. Nara staat ook bekend om de herten die er rondlopen. Deze zijn in de tijd dat de koning er nog woonde (rond het jaar 700), gewend geraakt aan mensen, wat zich vervolgens ook heeft voortgezet in latere generaties. In veel gebieden in de stad lopen de beesten tussen de mensen door: in het park en op voetpaden en wegen. Je kunt ze gemakkelijk aaien en ze eventueel ook koekjes geven die je kunt kopen in speciale kraampjes.
 |
| Beelden met kleren aan |
 |
| Een hert dat koekjes ruikt |
 |
| Herten op het pad |
Soms zijn ze wel een beetje agressief. Ze beten aan mijn jas, trokken aan mijn tas en, zoals je kunt zien op onderstaande foto, duwden ze soms met hun hoofd of gewei tegen me aan (wellicht heb ik een voor herten agressieve uitstraling..).
 |
| Aanvallend hert |
Daarna aten we nog in een restaurant. De foto rechtsonder was het eten wat we kregen. Op zich is dit redelijk normaal Japans eten, alleen werd het veel vrolijker geserveerd dan anders. Erg lekker was het sowieso wel!
 |
| Bloemen en Japans eten |
Veel schoolkinderen (jong en oud) wilden met ons op de foto. Sommigen hadden schoolprojecten dat ze buitenlanders moesten opzoeken om er in het Engels vragen aan te stellen. Omdat men bijna niet om mij heen kan als men een buitenlander zoekt, werd ik natuurlijk vaak achtervolgd door schoolkinderen in uniform. Soms om bang van te worden.. Nee, dat was een grapje, want ze zijn erg lief! Het is alleen wel zielig om te zien als een hert een schoolschriftje opeet van een klein kindje die daar net zijn aantekeningen in heeft gemaakt.
 |
| Op de foto met schoolkinderen |
Verder stond er in Nara een hele mooie tempel. Hierin stond het grootste boeddha beeld van Japan (zie foto's hieronder).
 |
| Grootste boeddha beeld van Japan |
Wat feitjes en grappige dingen.
Ik heb in mijn eerste blog vanuit Japan al verteld over de grote elektronicazaken in Japan. Het gebouw op de foto hieronder is 1 grote elektronicazaak (een soort Media Markt, alleen dan zoals je kunt zien, ongeveer 15 keer zo groot).
 |
| Elektronicazaak Yodobashi |
Hieronder een foto van wat schoolkindjes (zó schattig). Deze schoolkinderen doen alles alleen. Ze verzamelen zich vaak in groepjes bij bepaalde huizen of speeltuintjes en lopen vervolgens met het groepje (zonder begeleiding) naar school. Soms moeten ze zelfs met de trein (inclusief overstap) wat ze ook doen zonder enige begeleiding. De kindjes schat ik soms pas rond de 6 jaar oud. Toch snappen ze allemaal precies hoe de treinen werken en waar ze moeten overstappen (terwijl het voor mij in het begin echt een doolhof was).
Soms is het erg vermakelijk om te kijken naar de kindjes. Eén keer moest ik zelfs hardop lachen in mijn eentje in de trein om 2 jongetjes die tegenover mij zaten. Ze zaten beiden naast elkaar op de treinbank (met hun voeten bungelend in de lucht, omdat de bank te hoog was). Eén jongen zat te lezen en viel uiteindelijk in slaap waarna zijn hoofd steeds meer een kant op ging hangen, richting zijn klasgenootje die naast hem zat. Dit klasgenootje ging ook steeds meer opzij, zodat hij de andere jongen niet hoefde aan te raken. Op een gegeven moment liet hij hem wakker schrikken en werd boos op hem, omdat zijn hoofd hem aanraakte. Het net slapende jongetje ging weer opnieuw rechtop zitten lezen en viel vervolgens wéér in slaap, waarna het andere jongetje wéér boos werd. Dit herhaalde zich zo'n 5 keer achter elkaar.
De meeste Japanners doen echt de raarste dingen met hun honden. Ze krijgen kleertjes aan, ze stoppen ze weg in hun tassen en verven de haren van de honden soms in felle kleurtjes (zie afbeelding hieronder).
 |
| Hond met roze haren |
Japanners staan altijd netjes in de rij om de trein binnen te gaan. Hieronder een voorbeeld van bovenaf.
 |
| Station Osaka |
Nog een aantal grappige dingetjes: Sommige Japanners zijn nogal bang voor de zon. Ze dragen parasolletjes tegen de zon, maar daarnaast doen ze soms ook een zonneklep op die hun gehele gezicht bedekt. Het ziet er al helemaal grappig uit als er net iemand ziek is én bang is voor de zon. Dan krijg je namelijk een combinatie: mondkapje mét zonnescherm. Peter en ik kwamen op het idee om die gekke Japanners na te doen en er foto's van te maken (zie hieronder). Daarnaast hebben veel fietsen een soort van wanten aan het stuur. Dit is om hun handen warm te houden in de winter, maar ook om hun handen te beschermen tegen de zon. Sommige mensen dragen ook handschoentjes tegen de zon.
Verder rijden er veel "vierkante" autootjes (meestal Toyota's) rond. Ik vind ze zelf ontzettend lelijk, maar in Japan zijn ze erg populair. Ook hebben ze speciale apparaten op parkeerplaatsen geplaatst. Als je wilt parkeren waarbij je moet betalen, gaan er klemmen omhoog als je er met de auto een tijdje op staat. Je kunt dan niet meer van de parkeerplaats af. Pas als je hebt betaald, gaan de automaten naar beneden en kun je weer wegrijden. Dit scheelt het inzetten van controleurs en je hebt meer garantie dat iedereen ook echt betaald die parkeert.
 |
| Grappige dingetjes |
Terugreis
Mijn 21 uur durende vliegreis terug vond ik zoals altijd weer iets om tegenop te zien. Niet omdat ik vliegangst heb, maar omdat je zo gevangen zit in je stoel al die uren lang. Gelukkig had ik op mijn 2e vlucht, van Dubai naar Amsterdam, wel een maatje: Jochem, een klasgenoot van mij. Het was heel toevallig dat we dezelfde vlucht hadden!
Nu ben ik weer terug in Nederland. Ik blijf hier zo'n 3 maanden en het plan is om in september weer terug te gaan naar Japan. Dat wordt dus officieel emigreren. Het voelt raar, maar ik heb er wel erg zin in! Het zal lastig worden van iedereen afscheid te nemen, want het is nu niet voor maar 3 maanden, maar voor een veel langere periode. Toch kijk ik er met een positief gevoel tegenaan!
